NEDİM KURU – “ANI YAŞA”
Geride bıraktığımız son beş yılı epeyce sıkıntılı geçiren müzik sektörü, yasal dijital platformların yaygınlaşmasıyla yeni bir çıkış yolu bulmuş gibi gözüküyor. Bu sıralar ardı ardına yayımlanan yeni albümler de bunun bir işareti olsa gerek. Özellikle de ilk albümlerde gözle görülür bir artış var bu ara. Nedim Kuru’nun Arpej Yapım etiketiyle yayımlanan ilk albümü de bunlardan biri.
Muğla’da geçen üniversite yıllarında bir grup kurup sahne programları yapmaya başlayan Nedim Kuru, eğitimini tamamlayıp memleketi İstanbul’a döndükten sonra da müziğin peşini bırakmamış. Nedim Kuru’nun “Anı Yaşa” adı verilmiş ilk albümünde söz ve müziklerini kendisinin yazdığı 8 şarkı yer alıyor.
Arpej Yapım son dönemde ciddi bir ekip çalışmasıyla ardı ardına yeni isimleri piyasaya sürmeye başladı. Nitekim bu albümde de aranjör olarak yine Alen Konakoğlu ismini görüyoruz. Kayıtlar yine Konakoğlu’nun Kulübe adlı stüdyosunda yapılmış, “mastering” e yine Michael Zimmerling imza atmış. Albümün kapak fotoğrafları da diğer Arpej Yapım albümlerinden ismine aşina olduğumuz Gökhan Palas tarafından çekilmiş. Ben bu yazıyı kaleme aldığım sırada yine aynı ekibin imzalarının olduğu başka yeni albümler de sırada bekliyordu. Son yıllarda müzik piyasasında görmeye alışık olmadığımız türden bir “butik” ekip çalışması bu. Özellikle Nedim Kuru gibi “sıfır kilometre” isimler için bunun büyük bir şans olduğunu düşünüyorum.
Albümü dinlemeye başladığınızda daha ilk şarkıda Nedim Kuru’nun şarkı yazarlığı ve yer yer de şarkıcılık konusunda ne denli Teoman etkisinde olduğunu fark ediyorsunuz. İlk albümlerde böylesi öykünmeleri genellikle dert etmediğimi, hatta doğal bulduğumu daha önce de söylemiş olmalıyım. Sanatın her dalında, üreten herkesin bir çıkış noktası, örnek aldığı, farkında olarak ya da olmadan etkisi altında kaldığı biri ya da birileri oluyor mutlaka. Asıl mesele bu etkinin içinden zamanla sıyrılıp, kendi lisanını ve üslubunu bulabilmek. İşte o bulunamadığında bizim eleştiri okları başlıyor havada uçuşmaya. Dolayısıyla bu etkinin altını çiziyor ve fakat fazla da üstünde durmayarak dinlemeye devam ediyorum.
Albümü kategorize etmek gerekirse pop yanı ağır basan bir “rock” albümü tanımı doğru olur. Gerek sözlerde saklı öyküler, gerek bestelerin kurguları, gerekse Nedim Kuru’nun vokal tekniği bu tanımı işaret ediyor çünkü. Alen Konakoğlu da düzenlemelerini bu doğrultuda yapmış zaten. Büyük ve iddialı sözler söylemeyen, melodik yanı ağır basan, tekrarları kolay akılda kalan şarkılar ardı ardına sıralanıyor. Özellikle ilk dört şarkının bu anlamda kendi dinleyici kitlesini bulması kaçınılmaz. Ben kendi adıma dördü arasından en çok “Yak Hadi”ye kulak kesildiğimi söyleyebilirim.
Albümü kategorize etmek gerekirse pop yanı ağır basan bir “rock” albümü tanımı doğru olur. Gerek sözlerde saklı öyküler, gerek bestelerin kurguları, gerekse Nedim Kuru’nun vokal tekniği bu tanımı işaret ediyor çünkü. Alen Konakoğlu da düzenlemelerini bu doğrultuda yapmış zaten. Büyük ve iddialı sözler söylemeyen, melodik yanı ağır basan, tekrarları kolay akılda kalan şarkılar ardı ardına sıralanıyor. Özellikle ilk dört şarkının bu anlamda kendi dinleyici kitlesini bulması kaçınılmaz. Ben kendi adıma dördü arasından en çok “Yak Hadi”ye kulak kesildiğimi söyleyebilirim.
Tek bir piyano eşliğinde çalınıp söylenen “Belki Yalnızlık Büyütür” albümdeki diğer şarkılardan bir adım önde duruyor. “Yeni Bir Kitap Aldım” ve “İlk Aşk” ortalamanın altında kalan şarkılar. 1 dakika 37 saniyelik “Yalancı Aktör” ise albüme kısa ama etkili bir kapanış yapıyor. (Bu arada kulağıma takılan bir cümle: “Yeni bir kitap aldım, başrole âşık oldum,” diyor şarkıda. Başrol filmlerde olur oysa; kitaplarda kahramanlar vardır. Bunu da yazmasam rahat edemezdim.)
Henüz yolun çok başında bir müzisyen olarak Nedim Kuru’nun öncelikle şarkı sözü yazarlığı konusunda çalışması gerekiyor. Oturup tek başına film izlerken kendini filmdeki aktörle özdeşleştirmek, paltosu yırtık olduğu halde mutlu ve huzurlu adamdan ilham almak, hayata gülümseyip anı yaşamayı telkin etmek gibi her biri birçok başka şarkının içinden geçmiş klişe temalar Kuru’nun müziğini sıradanlaştırıyor çünkü. Fark yaratmak ve ayırt edilebilir olmak için biraz daha yaratıcı ve özgün cümleler kurmak lazım. Nedim Kuru’nun açık, net ve temiz şarkı söyleme tekniğinde ise çekingenliğin izleri hissediliyor. Oysa pekala daha agresif, daha tutkulu ve daha kendinden emin şarkı söyleyebilir ve sadece bu bile ciddi bir fark yaratabilir.
Henüz yolun çok başında bir müzisyen olarak Nedim Kuru’nun öncelikle şarkı sözü yazarlığı konusunda çalışması gerekiyor. Oturup tek başına film izlerken kendini filmdeki aktörle özdeşleştirmek, paltosu yırtık olduğu halde mutlu ve huzurlu adamdan ilham almak, hayata gülümseyip anı yaşamayı telkin etmek gibi her biri birçok başka şarkının içinden geçmiş klişe temalar Kuru’nun müziğini sıradanlaştırıyor çünkü. Fark yaratmak ve ayırt edilebilir olmak için biraz daha yaratıcı ve özgün cümleler kurmak lazım. Nedim Kuru’nun açık, net ve temiz şarkı söyleme tekniğinde ise çekingenliğin izleri hissediliyor. Oysa pekala daha agresif, daha tutkulu ve daha kendinden emin şarkı söyleyebilir ve sadece bu bile ciddi bir fark yaratabilir.
Bunları bir yana koyarsak, Nedim Kuru’nun iddiasız ama iyi bir başlangıç yaptığı söylenebilir. Bu albümün kıyametler koparmasını, şarkıların bir anda dillere düşmesini beklemek hata olur. Ancak zaman içerisinde üzerine koyacağı yeni işlerle Nedim Kuru’nun kendine pop-“rock” kulvarında bir yer edinmesi şaşırtıcı olmaz.
İLKER PEHRİZ – “BİZİM ODAMIZ”
Ankara kökenli bir müzisyen olan İlker Pehriz, orada başladığı müzik yaşantısına 2002’den itibaren İstanbul’da devam etmiş. O zamandan bu zamana çeşitli mekânlarda sahneye çıkan Pehriz’in ilk albümü “Bizim Odamız”, geçtiğimiz günlerde Arpej Yapım etiketiyle yayımlandı.
6 şarkının bulunduğu albümde tüm söz, müzik ve düzenlemeler İlker Pehriz’e ait. Kayıtlar üç ayrı stüdyoda yapılmış, “mix” ve “mastering” ise Mustafa Kemal Öztürk ve Ferhat Fidan’a emanet edilmiş. Badem’in solisti olarak tanıdığımız Mustafa Kemal Öztürk, “Denizkızı” adlı şarkıda İlker Pehriz’e sesiyle de eşlik ediyor. Albümün kapak fotoğrafları ve kartonet tasarımı Berker Dalmış imzası taşıyor. Ne var ki fotoğraflar ve kapak tasarımının kayıtlar kadar başarılı olduğunu söyleyebilmek mümkün değil.
Albümdeki şarkılar genel olarak pop-“rock” sularında yüzüyor. Özelikle albüme adını veren “Bizim Odamız”dan elektro gitar solosunu çıkarsanız basbayağı bir Yalın şarkısı elde edebilirsiniz. Aynı şey “Denizkızı” için de söylenebilir. Nispeten daha “sert” duran şarkılar da Pehriz’in sakin yorumuyla dengeleniyor ve ortaya kolay dinlenilen bir albüm çıkıyor. Buna karşın ne söz ne de beste anlamında ilk dinleyişte dikkat çekecek, güçlü bir şarkı var bu albümde. Başından sonuna dinliyor, sonra üst üste birkaç kez daha dinliyorsunuz ama aklınızda kalan, dilinize takılan bir şey olmuyor. Galiba son dönemde ardı ardına piyasaya çıkan ilk albümlerde karşımıza çıkan en büyük sorun da bu. Genellikle ortalamayı yakalayan, eli yüzü düzgün işler dinleyiciye bir türlü heyecan verici bir yenilik, farklılık vaat edemiyor. Hal böyle olunca da bunca kalabalığın arasından sıyrılmaları pek kolay olmuyor.
Her ne kadar ilk klip “Bizim Odamız”a çekildiyse de, ben size “Uyu”yu önerebilirim bu albümden. Bir ikinci şarkı daha sorarsanız, o da sanırım albümün sonunda yer alan “Penceredeki Çiçek” olur.
Her ne kadar ilk klip “Bizim Odamız”a çekildiyse de, ben size “Uyu”yu önerebilirim bu albümden. Bir ikinci şarkı daha sorarsanız, o da sanırım albümün sonunda yer alan “Penceredeki Çiçek” olur.
SEHER AHMETZADE – “DAHA YÜKSEK”
İlk olarak “Şelale” adlı şarkısına çekilen kliple 2011 yılında dinleyici karşısına çıkan Seher Ahmetzade’nin müzik geçmişi ilkokul yıllarına kadar dayanıyormuş. Yıllar boyunca çeşitli gruplarla ve solo olarak sahneye çıkan müzisyen, bu süre zarfında kendi şarkılarını da yazmaya başlamış. Seher Ahmetzade’nin ilk albümü “Daha Yüksek”, Redrec Müzik Yapım etiketiyle 2012 yılında yayımlandı.
Yayımlandı yayımlanmasına ama Türkçe “rock” müzikte son dönemde yapılmış en dikkat çekici ilk albümlerden biri olmasına karşın yeterince duyurulamadı. Özellikle albümün dijital platformlara girmemiş olması büyük dezavantaj. İşte bu nedenle dijital platformlardaki Müyap tekelinin bir an önce sona ermesi herkes için hayırlı olacak. Zira (bilmeyenler için hatırlatayım) Müyap tarafından belirlenmiş koşulları yerine getiremediği için üyelik alamayan yapım şirketlerinin dijital platformlarda satış yapabilmesi yakın zamana kadar mümkün değildi. Bu sebeple olsa gerek, Seher Ahmetzade’nin albümü sadece müzik marketlerde raflara çıktı. Bu da müziği dijital platformların raflarından takip edenler için albümün yok sayılması demekti ki galiba biraz öyle oldu.
Oysa bu albüm neresinden baksanız iyi bir albüm. Seher Ahmetzade tam da “rock” müziğin nicedir ihtiyaç duyduğu yeni kadın ozan olmaya aday. Çünkü kendi şarkılarını kendi yazıyor, çünkü sıkı bir vokal tekniğiyle şarkı söylüyor ve hem şarkıları hem de şarkı söyleyişi ezik ve depresif değil, tam aksine yırtıcı ve güçlü bir kadının öykülerini dillendiriyor. “Şelale” de “Ama ben artık mutsuzluğun, huzursuzluğun, tatsızlığın, tuzsuzluğun bir parçası olmak istemiyorum,” demesi boşuna değil. “Sen Eksiksin” de “Beni sevmene gerek ihtiyacım yok, gereksizsin” demesi de. “Kahramanlar Pes Etmez” diye bir şarkı bu yüzden var albümde. Ve “Düştüm”de “Kanayan tırnaklarımla tırmandım durdum ve kendim ayağa kalktım, kimse beni kaldırmadı ayağa” demesi de bu yüzden.
Aşktan, hayattan, insanlardan ya da artık her neyse, bir şekilde ve bir sebepten, oracıkta kırılıveren, depresyonlardan depresyon beğenen, evine kapanan, telefonları açmayan, günlerce ağlayan kadınların öykülerine öyle alıştırdılar ki bizi, bu albümdeki şarkı sözleri bile yetiyor şarkıları farklı ve ayrıcalıklı kılmaya. Ama hepsi bu değil. Düzenlemeler ve icralar da yerli yerinde; deyim yerindeyse “taş gibi”. Ne çare bir kusuru var albümün ki tam da burada yazmak lazım: Düzenlemeleri kimlerin yaptığı, enstrümanları kimlerin çaldığı albüm kartonetinde yazmıyor, neden bilmem. İsimlerini bu yüzden üzülerek zikredemiyorum.
Oysa bu albüm neresinden baksanız iyi bir albüm. Seher Ahmetzade tam da “rock” müziğin nicedir ihtiyaç duyduğu yeni kadın ozan olmaya aday. Çünkü kendi şarkılarını kendi yazıyor, çünkü sıkı bir vokal tekniğiyle şarkı söylüyor ve hem şarkıları hem de şarkı söyleyişi ezik ve depresif değil, tam aksine yırtıcı ve güçlü bir kadının öykülerini dillendiriyor. “Şelale” de “Ama ben artık mutsuzluğun, huzursuzluğun, tatsızlığın, tuzsuzluğun bir parçası olmak istemiyorum,” demesi boşuna değil. “Sen Eksiksin” de “Beni sevmene gerek ihtiyacım yok, gereksizsin” demesi de. “Kahramanlar Pes Etmez” diye bir şarkı bu yüzden var albümde. Ve “Düştüm”de “Kanayan tırnaklarımla tırmandım durdum ve kendim ayağa kalktım, kimse beni kaldırmadı ayağa” demesi de bu yüzden.
Aşktan, hayattan, insanlardan ya da artık her neyse, bir şekilde ve bir sebepten, oracıkta kırılıveren, depresyonlardan depresyon beğenen, evine kapanan, telefonları açmayan, günlerce ağlayan kadınların öykülerine öyle alıştırdılar ki bizi, bu albümdeki şarkı sözleri bile yetiyor şarkıları farklı ve ayrıcalıklı kılmaya. Ama hepsi bu değil. Düzenlemeler ve icralar da yerli yerinde; deyim yerindeyse “taş gibi”. Ne çare bir kusuru var albümün ki tam da burada yazmak lazım: Düzenlemeleri kimlerin yaptığı, enstrümanları kimlerin çaldığı albüm kartonetinde yazmıyor, neden bilmem. İsimlerini bu yüzden üzülerek zikredemiyorum.
Sakin sakin başlayıp ikinci yarısında giderek yükselen “Daha Yüksek”, dinleyeni hakikaten bir şelalenin akışına kaptıran “Şelale”, bir ayakta kalma manifestosu olarak “Kahramanlar Pes Etmez” ve yağmurun içinden geçen şarkı, “Kırık Tebessüm” albüme ilk bakıştaki favorilerim oldu. Dinledikçe daha fazlasını bulacağınıza da garanti verebilirim.
Albüm kartonetinde ve “Daha Yüksek” adlı şarkının klibinde Mete Özgencil’in o kendine has, mistik, görselin gerçekliğini ters yüz eden, estetik dozu yüksek dokunuşlarını da es geçmemek lazım. Keşke kapak görseli olarak da Ahmetzade’nin kırmızı elbiseli fotoğraflarından biri kullanılsaymış. Mevcut kapak özellikle koyu renkli tasarımı ve resmi bir algı uyandıran yazı karakteri nedeniyle yeterince çekici değil çünkü.
Umarım ve dilerim ki en kısa zamanda bu albüm dijital platformlarda da servis edilir ve hem dinlenirliği, hem de tanınırlığı artar. Tutun ki olmadı; bu handikapın Seher Ahmetzade’nin yolunu kesebileceğini sanmam. Bu sefer olmazsa bir sonraki sefere onun adı hafızalara kazınacak. Aksini düşünmek için hiçbir sebep yok.
SALT – “TIRNAK İZLERİN”
Salt, “Arap Saçı” başta olmak üzere çok sayıda dillerde dolaşan şarkıya imza atmış Özer Şenay’ın oğlu Deha Özer Şenay tarafından kurulmuş bir grup. Doğduğundan beri müzikle iç içe olan Deha Özer Şenay, yakın zamanda kaybettiğimiz babasından bayrağı teslim almış ve şimdi onun ismini müziğin bambaşka bir kulvarında yaşatıyor.
Deha Özer Şenay’ın yanı sıra Altuğ Coşkun, Ozan Akyüz ve Oğuzhan Atar’ın yer aldığı Salt’ın kadrolu bir davulcusu yok şimdilik ama albüm kayıtlarında gruba davulda Alper Celbiş eşlik etmiş. Grubun ilk albümü “Tırnak İzlerin”, Avrupa Müzik etiketiyle geçtiğimiz günlerde yayımlandı.
10 şarkının yer aldığı albümün süpervizörü İskender Paydaş. Albüm kayıtları da onun stüdyosunda yapılmış zaten. “Mastering” Çağan Tunalı tarafından yapılmış, kapak fotoğrafları ise Mehmet Turgut imzalı. Grup albüm repertuarını oluştururken bir de Teoman’dan şarkı almış üstelik. Anlayacağınız alanında her biri profesyonel isimlerin desteğiyle piyasaya çıkmış bir ilk albüm bu. Haliyle daha şarkıları dinlemeye başlamadan beklentiniz yükseliyor. Ne ki albüm bu beklentinin altında kalıyor.
Özer Şenay’a ithaf edilen albümde 10 şarkının 2’si “cover”. Bunlardan biri Teoman’ın “Rüzgar Gülü”, bir diğeri ise Erkin Koray’ın sesinden tanıyıp sevdiğimiz, daha sonra Ercan Turgut ve Nilgül tarafından da yeniden seslendirilen Özer Şenay bestesi “Sarhoş Gibiyim”. Diğer tüm şarkılarda ise şarkı yazarı Deha Özer Şenay’ın imzası var. Şenay bir şarkıyı Oğuzhan Atar, bir şarkıyı ise Altuğ Coşkun ile ortak bestelemiş. Düzenlemelerin tamamı ise gruba ait.
Daha önce birçok ilk albüm için yazdığım genelleme bu albüm için de geçerli. Salt’ın şarkıları yeni bir öneri sunmuyor; aksine kendisinden önce yapılanları tekrar ediyor. Albümün en büyük dezavantajı da bu oluyor haliyle. Mesela şarkı sözleri genellikle “ten”, “yatak”, “koku” ve “sıcak” kelimeleri ve bu kelimelerin çağrıştırdığı temalar içerisinde gezinip duruyor. Melodik yapılar, şarkıların yürüyüşleri, ney, alaturka keman ve klarnet kullanılması filan da standart Türk “rock”ı klişelerini tamamlıyor. İlla bu çizgiden yürünecekse, Erkin Koray şarkılarının izlerini taşıyan “Mezar Taşı”nın diğer şarkılara göre daha avantajlı olduğu söylenebilir. Bir “cover” olmasına karşın “Sarhoş Gibiyim”i de bu çizgide değerlendirebiliriz. Albümün çıkış şarkısı olan “Tırnak İzlerin” ve Emre Aydın ekolünden “Bizi Hatırla” ve “İstanbul” kendi dinleyici kitlesine hitap edebilecek şarkılar. “Rüzgar Gülü” ise belli ki dikkat çeksin diye albüme konulmuş ama orijinal versiyonunun üzerine çıktığını söyleyebilmek çok zor.
Daha önce birçok ilk albüm için yazdığım genelleme bu albüm için de geçerli. Salt’ın şarkıları yeni bir öneri sunmuyor; aksine kendisinden önce yapılanları tekrar ediyor. Albümün en büyük dezavantajı da bu oluyor haliyle. Mesela şarkı sözleri genellikle “ten”, “yatak”, “koku” ve “sıcak” kelimeleri ve bu kelimelerin çağrıştırdığı temalar içerisinde gezinip duruyor. Melodik yapılar, şarkıların yürüyüşleri, ney, alaturka keman ve klarnet kullanılması filan da standart Türk “rock”ı klişelerini tamamlıyor. İlla bu çizgiden yürünecekse, Erkin Koray şarkılarının izlerini taşıyan “Mezar Taşı”nın diğer şarkılara göre daha avantajlı olduğu söylenebilir. Bir “cover” olmasına karşın “Sarhoş Gibiyim”i de bu çizgide değerlendirebiliriz. Albümün çıkış şarkısı olan “Tırnak İzlerin” ve Emre Aydın ekolünden “Bizi Hatırla” ve “İstanbul” kendi dinleyici kitlesine hitap edebilecek şarkılar. “Rüzgar Gülü” ise belli ki dikkat çeksin diye albüme konulmuş ama orijinal versiyonunun üzerine çıktığını söyleyebilmek çok zor.
Deha Özer Şenay iyi bir solist olarak albümde üzerine düşeni yapıyor. Aynı şey albümde çalan diğer grup üyeleri için de söylenebilir. Ama şarkılarında daha cesur ve daha özgün bir çizgiyi yakalayana dek Salt’ın benzerleri arasından sıyrılması biraz zor gözüküyor.
ŞUBAT 2012
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder