“Bayram gelmiş neyime, kan damlar yüreğime,” diye bir türkü
var, bilirsiniz. Zamanında radyodan televizyondan duya duya nasıl işlemişse
bilinçaltıma artık, “Hadi bize bir bayram şarkısı söyle,” deseler ilk bunu
söylerim hiç tereddütsüz. Neyse ki durup dururken “Hadi bize bir bayram şarkısı
söyle,” diyecek manyak arkadaşlarım yok. Ve fakat “Bayramda ne dinleyelim?”
diye soran olursa hem soru hem de cevap daha makul olur zannımca.
Size bir bayram listesi yaptım. Bir nevi karışık kaset
doldurdum. Arabanızın kasetçalarında mı dinlersiniz eşe dosta bayram ziyaretine
giderken yoksa halk plajında kiralık şemsiyenin gölgesindeki kiralık şezlonga
uzanıp “walkman”inizde mi dinlersiniz, orası size kalmış.
“Rakçıydı popçu oldu,” dediler, döve döve bitiremediler. Zaman
geçti, bütün rakçılar “synth” mynth ayağına popçu oldu, fark etmediler.
Onurr çıtayı yükseltmiş, meydan okumuş, “buyurun buradan
yakın,” demiş. Yeni bir albüm yapmış, adını “Ağlak Disko” koymuş. Kelimenin tam
manasıyla albüm yani; birbiriyle hem akraba ve benzer hem bağımsız ve özgür,
benzersiz birer birey olabilmiş 10 şarkı var içinde. Bütünlüklü, bağlantılı,
hikâyeli, melodili şarkılar. Bazen elektro gitar cayırdatmadan da “rock’n roll”
olunabilir, ne haber?
İsterdim ki alayım elime CD kartonetini, her şarkının sözünü
kelime kelime takip edeyim dinlerken. Şarkıların trafiğine karışayım, yön
levhalarını takip edeyim, yeni caddeleri, sokakları sindire sindire öğreneyim.
Maalesef ki artık navigasyon çağındayız. “Yok, oradan gitme buradan git, bak en
popüler olacak şarkı bu, önce onu dinle, sen o güzel kafanı yorma, bu şarkının,
bu albümün kategorisi bu, onu şu benzerlerinin arasında bulabilirsin,” filan
diyor sürekli robotik bir ses. Belki ben kaybolmak istiyorum, sana ne!
O yüzden navigasyonu kapatmak, şarkıları Onurr’un bize
sunduğu sırayla dinlemek lazım. Çünkü bir albümde şarkıların sıralamasının bile
anlattığı bir şey vardır bazen. Bir dünyanın kapıları açılır, bir süre orada
kalınır ve çıkılır. Üç dakikada beş dakikada, çalma listelerinin arasından boy
göstermeye çalışarak olmaz o işler.
“Ağlak Disko”, tamamı Onurr tarafından yazılmış, söylenmiş,
düzenlenmiş ve kaydedilmiş şarkılardan oluşuyor. Pandeminin kısıtlayan, hapseden,
asosyalleştiren bununla beraber bir miktar da insanın kendi kendisine soru sorup
cevap aramasına neden olan o tuhaf ruh halinde üretmiş bu şarkıları Onurr.
Kendi ifadesine göre “kendisi için” yazmış bu şarkıları. İnsan en yalın, en
sahi, en katışıksız, en saf cümleleri kendine kurar zaten. Sonra dur şu kelime
şunu üzmesin, bu kelime öbürünü kızdırmasın, aman o kelimeyi küçümsemesinler
derken ele güne karşı çıkardığı cümleler hep temkinli, ondandır ki eksik kalır.
Ben de müzik eleştirisi yazıyorum ya, oradan biliyorum.
Ben bu melodi işini çok önemsiyorum. Hâlâ “beat”e değil,
besteye inanıyorum. Şarkı sözünün bir yerinden şiirin ruhu hortlasın, öbür
yerinden gündelik dilin zekice kullanımı pırtlasın ama öyle ya da böyle söz etrafı
kirletmesin, üstümüze kusmasın istiyorum. Bin yıllık heykel çok kıymetli, bin
yıllık şiir, resim, roman, sinema filmi çok kıymetlidir de bin yıllık şarkı neden
“demode” olur hiç anlamam. Bin yıl öncesi gibi şarkı yazın demiyorum kimseye
elbette ama binanın temeli harçla, şarkı formunun temeli melodiyle, sözle
atılır. Bunun dışında yapılanlar bence şarkı değildir ki o kadarını Veli Göçer
de yapar.
Niye bu biçim söylev ve demeçlerde bulunuyorum? Çünkü Onurr’un
şarkıları tam da bu düşüncelerimin elinden tutuyor, beni haklı çıkarıyor, burnumu
büyütüyor. Demek ki mevcut zamana ve zemine rağmen hâlâ “şarkı” yazılabiliyor.
İş ki yazacak birikiminiz ve cesaretiniz olsun. Yoksa adım gibi eminim ki Onurr
mevcut “Top 50”lerin en tepesine oturacak sinsilikte “şey”ler de yazabilecek
kadar matematik ve kimya bilen bir insan. Havayı koklamak için burnunu sadece
evinin penceresinden dışarı çıkarmıyor, bir küçücük fıçıcık yerküremizin uluslararası
hava sahasına da sokuyor. Bunu sadece internetle, uydu alıcısıyla filan mı
yoksa bizzat gidip gelerek mi yapıyor, orasını bilmem.
Nitekim “Ağlak Disko” en çok bu sınır ötesi müzikal altyapısıyla
kulak yakalıyor. Küçük bir melodi cümlesiyle kırk saatlik elektronik müzik
üretebilirsiniz, bu genellikle kolay ve hesaplı olur; üreteni de tüketeni de
yormaz. Ancak büyük büyük melodi cümleleriniz ve içinde de dolu dolu kelimeleriniz
varsa elektronik müziği işlemek o kadar da kolay değildir. “Nedir ki, bilgisayarla
yapılıyor alt tarafı,” deyip geçmeyin. Onurr’un hemen her şarkısı başından
sonuna beklenmedik müzikal sürprizler barındırıyor, şarkıların bir yarısı diğer
yarısını kopyalamıyor, dinleyiciye yol üzerinde oyunlar oynuyor, tuzaklar
kuruyor, hinlikler yapıyor.
Misal, kendi sesini de bir enstrüman ya da daha doğrusu bir elektronik
ses, bir “sample” gibi kullanmış yer yer Onurr. “Auto-tune”dan içi çıkmış bir dinleyici
olmama rağmen bunu sevmediğimi söyleyemem. Maria Callas pürüzsüzlüğünde bir
vokal (hani bin yıllık şarkıları seviyorum ya ben) bu dokunun içinde kelebek
gibi kalabilirdi. Olmazdı yani.
Albümdeki sekiz şarkıyı ilk defa duyuyoruz, iki şarkı ise
tanıdık. Daha önce İrem Derici’nin seslendirdiği “Güz Dönümü” ve Gülşah Kömür’ün
tekli olarak yayımladığı “Çok mu Zor?” tanıdık şarkılar. Okuduğum yorumlara bakılırsa
albümü dinleyenler en çok “Deniz Tuzu”na yükselmiş. Ona da okey ama ben galiba
en çok “Acemi Gönlü”yü sevdim. Bir de bayağı rakı masalık “Schade”yi ki rakı
masalık şarkılara zaafım bir sır değil (içinde darbuka ve ud olmasa bile.)
Albümün adı “Ağlak Disko” ya, orada diyalektik bir yaklaşım
var aslında, orası belli. Ancak bu vesileyle son zamanlarda “disko” kelimesinin
albüm adı içinde kullanımındaki hata üzerine yeri gelmişken ahkam kesmek
isterim. “Funk” başka bir şey “disko” başka bir şey. Biraz Donna Summer,
Ottowan, Boney M. filan dinleyin; ben şahsen bizzat kendim oralardan yetiştim,
New York’taki değil ama Etiler’deki “Studio 54”te filan dans ettim, bir şey
diyorsam vardır bir bildiğim.
Misal albümün çıkış şarkısı olarak seçilen “Muamma”, temizinden
bir disko şarkısı. Albümün bütününde de 2020’ler ritim anlayışının zaten içine
bir şekilde sızmış olan ’70 sonu ’80 başı disko ritmi yâd ediliyor edebince,
adabınca. “Funk” başka bir şey, tamam mı Zeynep?
“Muamma” demişken, şarkının içinde geçen “Gönderdiğin çorap
bana hiç olmadı aslında,” cümlesini öpüp başıma koymak istedim dinlerken.
Düşünün oradan Haluk Levent bar bar bağırıyor “Gönderdiğim çoraplar ayağına
oldu mu?” diye, Onurr gayet sakin ve fakat kendinden emin, “Olmadı”, diyor. İşte
gelenekselle modernin çatışması, işte romantizm ve gerçekçilik, işte dün ve
bugün. Bazen saçma sapan tınlayan bir cümlenin içinden beş kitap dolusu felsefe
çıkar ki sanat diye buna diyorlar zaten. (Bunu yapmak için de elektro gitar
cayırdatmanız şart değil ayrıca.)
Laf karıştı, ne diyordum? Albümün açılışında yer alan “Alemde
Seyr-i” ve “Yorgun Sevda”yı da favorilerim arasında sayabilirim. E zaten geriye
de ne kaldı? Baştan sona iyi albüm işte, daha da ince detay yazsam
okumuyorsunuz biliyorum. Klavyemin tuşları silindi, kısa yazacağım artık.
Şaka maka tebrikler Onurr. Epeydir bir müzisyenle el ele
tutuşup onunla onun dünyasında bir seyre çıkmayı özlemiştik. En çok da bunun
için teşekkürler.
“Evergreen”in İngilizce kelime anlamı “yaprak dökmeyen ağaç”.
Ayrıca “unutulmaz” gibi mecazi bir manası da var. İngilizce öğrenmeden çok önce
Barbra Streisand’ın aynı adlı şarkısı sayesinde öğrenmiştim bu bilgiyi. “Love
ageless and evergreen” diyordu şarkı sözlerinde.
Sertab Erener için de “ageless and evergreen” diyebilir miyiz?
Belki durup dururken böyle bir şey demek aklıma gelmezdi ama son projesinin
adını “Her Dem Yeşil” koyarak bizzat Sertab aklıma getirdi bu teşbihi. Kaldı ki
teşbih yapmak da teşbih kelimesini kullanmak da bizatihi bizim işimiz; z kuşağının işi
olacak değil ya.
Peki nedir “Her Dem Yeşil”? Sertab’ın 30 yıllık kariyerinden
seçilmiş 30 şarkıdan oluşan bir albüm projesi. Şarkıların seçkiye girebilmesi
için bir tek kriter konmuş: “Her dem yeşil” kalabilmiş olmaları. Size bir şey
söyleyeyim mi? Şarkılar her halükârda kalır zaten, kalmıştır. Mesele onları
seslendiren şarkıcı kalabiliyor mu otuz yıl, kırk yıl, elli yıl yaprak
dökmeden? Yüzü kırışmadan, sesi çatallaşmadan, vücudunun şekli bozulmadan
demiyorum, dikkatinizi çekerim. Tüm bunlar insan olmanın doğal ve kaçınılmaz sonucu.
Yüzü kırışsa, sesi çatallaşsa, vücudunun şekli bozulsa da üretebilir. Ürettikçe
“her dem yeşil” (ya da “ageless anda evergreen”) kalabilir.
Sertab’ın “Her Dem Yeşil” projesinde ilk yayımlanan şarkı “Sakin
Ol” oldu. Artık hangileriyse o seçilen 30 şarkı, şimdilik bilmiyoruz ama tüm bu
şarkıları bir senfoni orkestrasıyla filan düzenleyip söyleyebilmek de mümkündü,
Sertab’ın opera eğitiminden gelme şanına da yakışırdı, o ayrı ama görünen oydu
ki Sertab öyle yapmamıştı. “Bakın benim şarkılarım ne kadar da klasik,” demek yerine,
“Bakın benim şarkılarım 30 yıl geçse de ne kadar da modern,” demeye getiriyordu.
Nitekim popüler bir şarkıcı olma yolunda attığı ilk adımın ilk şarkısı “Sakin Ol”,
yeni düzenlemesiyle bugünün müziğine kafa tutuyordu.
“Sakin Ol”un yeni halini şarkı yayımlanmadan çok önce, konserinde
izlemiş, akıllıca bir iş diye düşünmüştüm. Bir tek neye takıldım? “Her Dem
Yeşil” tabirinin bana çağrıştırdığı ferah, aydınlık, parlak, pozitif havanın taban
tabana zıttı, koyu karanlık, havasız, boğucu bir havası vardı bu yeni düzenlemenin.
Gerçi son dönemin güncel müziği de tam olarak bu kelimelerle anlatılabilirdi: Koyu
karanlık, havasız, boğucu.
Neyse ki projenin geçtiğimiz günlerde yayımlanan ikinci
şarkısı “Ateşle Barut”, bu havayı dağıtıyor. (Bu ‘geçtiğimiz günlerde’ lafı da
boşa düştü yeni düzende; ‘geçtiğimiz hafta,’, ‘iki hafta önce’, ‘üç cuma önce’ filan
demek lazım.) Proje kronolojik sırayla mı gidecek bilmiyorum ama bildiğiniz
gibi “Ateşle Barut” da Sertab’ın ilk albümünden bir şarkıydı.
Ben o vakitler Garo Mafyan’ın “Abone” kasetiyle hayatımıza
giren ‘90’lar düzenleme ve “sound” estetiğini hiç beğenmiyordum (ukalaydım,
evet.) “Bu şarkıyı Onno düzenlemiş olsa ne biçim olurdu,” filan diye ahkam
kesiyordum. Dahası “Yalnızlık Senfonisi”nin Garo Mafyan düzenlemesiyle ‘piç
edildiğini’ söyleyecek kadar da biliyordum bu işleri, nereden biliyorduysam
artık. Ne çare Onno’yla Sezen kanlı bıçaklıydı o ara. Kaldı ki "Ateşle Barut"un bestesi
Garo Mafyan’ındı, elbette kendisi düzenleyecekti, bana mı sorsalardı. Neyse…
İşte “Ateşle Barut” bir şekilde Aysel Gürel’in ateşli sözleri, Garo Mafyan’ın fingirdek
melodisi ve Sertab’ın henüz şarkının ruhu kadar şuh olamayacak derecede genç,
pürüzsüz sesiyle gönlümüzü fethetmişti.
30 yıl sonra şarkının düzenlemesi Ozan Yılmaz tarafından
yapılmış ve Ozan Yılmaz şarkıyı bulunduğu yerden çekip çıkarıp bugüne getirmiş,
bugünün müziğinin tam ortasına getirip bırakmış. Zaten biliyoruz, görüyoruz ya
da duyuyoruz ki adam yetenekli. Şarkı da bu biçim çekip çıkarmalara, bugünlere
gelmelere teşneymiş ki sonuç şahane olmuş.
Sertab’ın sesi hâlâ pürüzsüz ama şarkının ruhu kadar şuh
olamayacak derecede genç değil artık. O da bunun farkında ola ola, tadını
çıkara çıkara, bütün anlamışlığı, olmuşluğu, oturmuşluğuyla yeniden yazmış
hikâyeyi. Hooop döndük mü yine “ageless and evergreen” mevzuuna.
Bir şeyi anlamadım, sorsam söylerler mi bilmem. Şarkının “rap”
kısmı malum, bir dörtlüktü. Yeni versiyonu yayımlandığı gece dinlediğimde o
kısma bir dörtlük daha ilave edildiğini duydum. Hatta okuduklarıma göre bu yeni
dörtlüğü Sezen yazmıştı. Ancak şarkının yeni yüklenen resmi “lyric video”sunda o
dörtlük yok. Spotify’da dinledim, orada var, videoda yok. Niye yok?
Sözün kısası, “Her Dem Yeşil”, fikren güzel bir projeyken,
hayata geçirilme aşamasında da güzel ilerleyecek gibi görünüyor. En azından bir
sonraki şarkı ne olacak, nasıl bir oyunbazlıkla karşımıza çıkacak filan derken,
e 30 şarkı, neresinden baksanız bir yıl, iki yıl gider. Sertab da böyle böyle
fikirler, projelerle kolay kolay yaprak maprak dökmeden öyle devam eder, demişti
dersiniz.
Gençken her şeye “alternatif” olmak istiyor insan. Kendisinden
önce yapılmamışı yapmak, yeni bir öneri sunmak, bu yolla belki de dünyayı
değiştirmek. Şayet yeterli donanımı, birikimi, yeteneği varsa kimi zaman
başarabiliyor da. Ne var ki başarının kelime anlamı sürdürebilirliği de
içeriyor; içermeyenine “saman alevi” deniyor.
Beraberinde “neye”, “kime”, “niye” ve “ne kadar” sorularını
getirse de müzikte alternatif tabirinin ya da klasmanının kabul gördüğü bir
gerçek. Hatta genç dinleyici için bir statü sembolü olduğu da söylenebilir. Bir
nevi “Ben zaten hep belgesel…” işlevi görüyor.
Müzikte alternatif olmanın birinci şartı o güne dek yapılmışlarından
bir fazlasını yapmak. Belki de bir farklısını. Gelin görün ki bunu sürdürmek
hiç de kolay değil. Çünkü sizin bulduğunuz o bir fazla, mutlaka bir başkasına
ilham oluyor ve o bir başkası da onun üzerine bir fazla koyuyor. İkinci adımı
atarken artık benzersiz değilsiniz; bir fazlaya daha ihtiyacınız var.
Böyle böyle döngü tamamlanıyor ve mevcut düzene alternatif
olan, mevcut düzenin ta kendisi oluyor. Tıpkı son dönemde Türkiye’de “alternatif”
ya da “ikinci yeni”, ya da şu veya bu diye adlandırılan müziğin giderek ana
akımın bir parçası olması gibi.
Örnekleri çok ama bu yazının konusu olan Yüzyüzeyken
Konuşuruz üzerinden sürdüreceğim yazıyı. Kimileri sevdi, kimileri hiç sevmedi
ama Yüzyüzeyken Konuşuruz önce internet videoları, sonrasında “Evdekilere Selam”
adlı ilk albümüyle, sahiden de dönemin müzik piyasası içinde bir alternatif
yarattı. Kaan Boşnak’ın şarkı yazarlığının o günlerde çok gence ilham verdiği
rahatlıkla söylenebilir.
Grup zamanla değişti, dönüştü, şarkı stilini değil ama müzik
formunu başka bir yere taşıdı. Bu anlamda üçüncü albüm “Akustik Travma” bir
nevi zirve oldu. 2020’de çıkan son tekli “Kazılı Kuyum”sa büyük bir dinlenme
başarısı yakaladı ve alternatifin olanın en büyük düşmanı popülerlik geldi
kapıya dayandı. Artık “Ben zaten hep belgesel…”cilerin dışında bir kitlenin de,
sözgelimi Tik Tok videosu çekenlerin de ilgi alanına girmişti. Şarkının ta New
Yorklarda yapılmış analog kaydı dinleyici için o kadar da mühim değildi; “Sen
kazamazsın kazılı kuyum” iyi slogandı, çalışırdı… Ki çalıştı.
Yüzyüzeyken Konuşuruz’un yeni teklisi “Sen Varsın Diye”,
geçtiğimiz günlerde piyasaya çıktı. Uzun bir aradan sonra yayımlanan bu yeni
şarkı açıkçası bende hayal kırıklığı yarattı ve yukarıda yazdıklarımı
düşündürttü. Nitekim basın bültenindeki şu cümle de grubun kafa karışıklığını
anlatır gibi:
“Yüzyüzeyken Konuşuruz’un bu kadar geniş bir dinleyici
kitlesine sahip olmasının sebebi çok geniş bir sound yelpazelerinin olmasından
kaynaklandığı için, ‘Sen Varsın Diye’ ile hem ilk yıllardaki akustik
singer/songwriter tınılarını isteyen, hem de Akustik Travma’nın elektro
ritmleriyle dans edenleri aynı otobüse bindiriyor.”
Meali şu sanki: “Herkesi memnun etmeye çalıştık.” İşte müzikte
tam da buna ana akım deniyor. Sözlerde eski şarkıların yaratıcılığının, kelime
oyunlarının, grubun bir fazlası olan gündelik dil kullanımının yerini ortalama
bir “şarkı dili” almış. Genç “rock” akımı tedavülden kalkalı beri hemen her
grubun ucundan kıyısından içine düştüğü “synth-pop”la ,” akustik versiyon”
klişeleri basın bülteninin tabiriyle “aynı otobüsle” yola çıkmış. Sadece
soruyorum şimdi: Peki bu otobüs nereye gidiyor?
Türkçe “rock” müziğin kısa ömürlü ama etkili gruplarından
biri olmuş Kreş’in solisti olarak tanıdık Serkan Ferat’ı. Ferat, 2015 yılından
bu yana solo çalışmalar yapıyor. Şarkılar kaydediyor, tekliler çıkarıyor, “loop
cover”lar yapıyor, sahneye çıkıyor(du).
Bir süre önce Almanya’ya yerleşen Serkan Ferat, orada da boş
durmuyor, üretmeye devam ediyor. Kendine ait bir dili ve tavrı olan, iyi
şarkılar yazıyor, kendi imkânlarıyla kaydedip yayımlıyor. Adeta tek kişilik bir
grup gibi.
2020 yılında “Çıkmamış Bir Albüm’ün Demo’su” adlı albümünü
ve Melisa Uzunarslan’la birlikte “Öyle Ya da Böyle / Yarım Kalan Şarap
(Akustik)” teklisini yayımlayan Serkan Ferat’ın yeni teklisi geçtiğimiz
günlerde dijital raflara çıktı. “Bugün Fark Ettim”, söz, müzik ve düzenlemesi
Serkan Ferat’a ait bir şarkı.
2021 usulü bir “elektronik-rock” örneği “Bugün Fark Ettim”.
Serkan zaten bu ses ve şarkı söyleme biçimiyle ninni bile söylese “rock’n roll”
olur, o ayrı. Bence memleketin en iyi ‘rock’ solistlerinden biri. Onun
ötesinde, zaman zaman hepimizin içine düştüğü o sarmalı, sorgulamayı, sonra
farkına varmayı, çok sade, çok açık ve net sözler ama bir o kadar kaotik bir
müzikal yapıyla şarkıya sığdırırken, insanı şöyle bir silkeliyor Serkan. Şarkı
ilerledikçe elektronik sesler giderek artıyor ve sonunda sözü teslim alıyor.
“Bugün Fark Ettim” bende bir “senfonik-rock” albümünün bir
parçasıymış duygusunu uyandırdı. Hikâyenin başı ya da sonu, belki de ortası
bilemem ama öyle bir bütünden kopup gelmiş gibi. Her ne kadar Serkan Ferat
parçayı sosyal medya hesabından servis ederken “Her zaman bu yoğunlukta bir
şarkı yazamam,” notunu düşmüşse olsa da…
Hemen her popçu gibi Derya Uluğ da bir sendelemişti. Bir
süre önce birileri çıkıp “pop bitti, artık yeni pop rap ve trap” dedi. Her
dönem ne moda olduysa ona “abi çok iyi yeaa” diyenler buna başparmak havaya
emojisi attı ve hep beraber “geçici” bir dönem yaşadık. Adı üstünde “geçici”ydi.
Zamanla taşlar yerine oturacak, neyin ne olduğu anlaşılacaktı.
Bu ülke insanının damarlarında akan kanı ne ‘30’larda
radyoda alaturka müziğin yasaklanması, ne ’70 ve ‘80’lerde radyo ve
televizyonda arabesk müziğin yasaklanması, ne 2000’lerde “rock” müziğin önlemez
yükselişi durdurabilmişti. Bu ülke insanının damarlarında akan kanı kalbine
pompalayan makam müziğiydi çünkü. Bu ülkede ne orta çağ Avrupa’sının saray
müziği ne Arjantin tangosu ne siyahi cazı ne İngiliz “indie”si ne de Amerikan “rap”i
ayrı ev açabilirdi. Bir nağme, bir âşık söz, bir aksak ritim, bir çeyrek ses
gelir hepsini yerle bir ederdi. Hep etmişti, etmeye de devam edecekti.
Evet, bir dönem radyolar ve müzik televizyonlarının zoraki
standart haline getirdiği 130 BPM devrini doldurmuş, popun ‘90’lardan bu yana
süregelen gelenekleri demode olmuş, yeni kuşak hepsini elinin tersiyle itmişti.
Evet, dünyadaki plak kartellerinin yerini alan dijital müzik devleri “maliyeti ucuz
ürün” dayatıyordu ve bunda başarılı da olmuşlar, bestenin yerine “beat”i,
güftenin yerine küfür kıyameti yutturmayı başarmışlardı. Türkiye de bundan
payını alacaktı elbette. Elbette geçici bir süreliğine.
Derya Uluğ da sendeledi ve artık en iyi bildiği formülün işe
yaramadığını düşündü ki, tam da popta kendine bir alan açmışken “trap” bir
şarkı yaptı (BKNZ: 2019 yılında yayımlanan “Göremedim Bi’ de Sen Bak” adlı
şarkı.) Sadece o değil, onun kulvarındaki çok kişi benzer şeyler denedi ama elbette
kabul görmedi. O alanın (tırnak içinde) starları başkaydı çünkü. Oysa biraz
zaman geçince, sapla saman ayrılınca, bu ülke insanının damarlarında akan kan
şüphe götürmez bir biçimde, bir kez daha galip gelecekti. Geldi de nitekim. Bakın,
yeni formülü bulanlar kâra geçmeye başladı bile.
Bu yeni dönem popunun lokomotifi şimdilik iki besteci gibi
görünüyor: Ersay Üner ve Emrah Karakuyu. Başka bir dolu isim de var tabii ama
bu iki isim son bir yılda yaptıkları şarkılarla eskinin geleneğini yeni döneme
adapte etmeyi gayet güzel başardılar. Misal son ayların iş yapmış üç parçasında
da Emrah Karakuyu imzası var: Ziynet Sali’nin “Efkârım Var”ı, Edis’in “Martılar”ı
ve Derya Uluğ’un “Kanunlar Gibi”si.
Emrah Karakuyu’nun hem eski nesil hem de yeni nesil popu iyi
analiz ettiği zaten çok belli ama parçanın düzenlemesi de bir o kadar doğru yakalamış
meseleyi. Ozan Bayraşa zaten poptaki değişimi çok önceden yakalayabilmiş birkaç
isimden biriydi. Asil Gök’le ortak imza attıkları düzenleme hem şarkıyı hem de Derya
Uluğ’u parlatıyor.
Derya Uluğ’un su gibi berrak, akışkan, tertemiz bir ses var.
Nitekim kendi YouTube kanalına yaptığı “cover”lar da zevkle dinleniyor. Mutlaka
biliyordur ama ben yine de her zaman her şarkıyı çıkabileceği en üst perdeden
söylemek zorunda olmadığını küçük bir tavsiye olarak buraya bırakayım. Bu
anlamda “Kanunlar Gibi”deki Derya çok daha “soft” geliyor kulağa.
Bu arada geçtiğimiz günlerde şarkının Metehan Köseoğlu
tarafından yapılmış akustik versiyonu da servis edildi. Bu versiyona orijinal
versiyonun klibiyle bağlantılı ama bağımsız bir klip yapılmış olması da hoş ki
orijinal versiyonun Aytekin Yalçın tarafından çekilen klibi de çok göz alıcı
bence.
Demek ki neymiş? Buradan devam edilebilirmiş. İlla “rap”e, “trap”e
yanlamaya gerek yokmuş. Pop akar, yolunu bulurmuş.
“Daha iyisini üretebilmek için elbette ki paraya ve imkana
ihtiyacım var. Orası kesin. Ama çok daha önemli bir şey var; küsmemem, bir
sebep bulmam gerekiyor. Bu illaki ‘beğeni’ olmak zorunda değil. ‘Nesi yanlış?..’
Bu bile işe yarar.”
Demirhan Baylan geçenlerde böyle yazdı Twitter’a. Üzerinde
uzun uzun düşündüm. Her iki cepheyi de biliyorum. Yazan da oldum, yaptığı iş
hakkında yazılmayı bekleyen de. Bazen ürettiği üzerine kurulmuş bir tek cümle
bile motivasyon sağlayabiliyor üretene. Ya da motivasyonunu alıp dipsiz,
karanlık bir çukura fırlatabiliyor. Bazen üretenin niyetinden bağımsız, çok
daha büyük cümleler kurulabiliyor üretilen hakkında. Ya da küçük, yıkıcı
cümleler… İki cephe için de bıçak sırtında bir denge.
Demirhan Baylan, daha ülkede “bağımsız müzik” tabiri moda
olmamışken bağımsız olabilmiş, hatta işin komiğini çıkarmak gerekirse, bağımsız
müzisyenliği Türkiye’ye getirmiş isimlerden biri. Haliyle de hep özgür ve
yalnızdı. Bundandır ki zincirlere sığmayıp taşabilecek bir özgüvene sahip
olması gereken konumda ve kıdemdeyken bile çekingen hâlâ.
Şimdilerde kimsenin yeni bir şey deneyesi yok. Sanatın çıkış
noktası “fikir”, bu yeni dönemde en çok müzikten elini eteğini çekti. Yeni
nesil müzisyenlerin sırtını yasladığı standartlar, içinde rahat ettikleri
konfor alanları neredeyse madde madde aynı ve eşit yüzölçümde. Demirhan
Baylan’sa başından beri müzik üzerine kafa yoran, müziğini fikriyle
şekillendiren, yanılsa da deneyen, deşen, kazıyan bir müzisyen. Yeni şarkısı
“Yaratan” da ancak bunu iyi bilenlerin tadına varabilecekleri bir şarkı. Çünkü
alışılageldik, bildik bir yerden yakalamıyor kulağı.
Son derece sakin, (moda deyimiyle) “akustik” başlıyor
“Yaratan”. Sonra ‘70’ler Anadolu-popunun tam ortasından geçiyor. Derken
sertleşiyor, hatta küstahlaşıyor. Öfkesi tepeden aşağı iniveriyor sonra,
duruluyor, sakinleşip nihayete eriyor. Aynı şarkının üç farklı versiyonunu
dinlemiş gibi oluyoruz 5 dakika 50 saniye içinde. İncelikli müzikal (ama
müzisyen olmayanın, enstrüman çalmayanın öyle ha deyince keşfedemeyeceği) “numaralar”sa işin
tuzu biberi oluyor. (O numaralara da yine Demirhan’ın Twitter’da yazdıklarını
okuyup kulak kabarttım, ayıptır söylemesi. Malum, “kimsenin zamanı yok durup
ince şeyleri anlamaya.”)
Peki “Nesi yanlış?” Nesi yanlış olacak? Akılda kalıcı değil
bir kere, nakaratı yok gibi bir şey. “Sabah kalktım yataktan pijamamı çıkardım,
dişimi fırçaladım, seni özledim”, filan gibi “samimi ve doğal” sözleri yok;
alegori, metafor filan var ki demode. Bir de türü tam net değil kardeşim. Hangi
listeye koyacağız bunu, “Üçüncü Yeniler”e mi yoksa “Bağımsız Sahne”ye mi?
Müzisyenin yaşı da biraz geçkince… Bilemedim.
Şu meymenetsiz, uğursuz, hatta “südüklü” 2020’ye ocak ayında
Birkan Nasuhoğlu ile birlikte kaydettiği “Gülmedi Kader” ile başlamıştı Gökhan
Türkmen. Sonra şubat ayında “Kâğıt” ve Fransızca versiyonu “Bout D’Histoire”
ile devam etti. Nisan’da “Aşk”, temmuzda “Yüzüme Vurma” yayımlandı. İşte bu dört şarkı, bir de 2019 Ekim’inde
yayımlanan “Aşkın Enkazı” ve hemen peşi sıra gelen “Sır” adlı şarkılar,
“Romantik” albümünde bir araya getirilmiş.
Yavuz Hakan Tok Müzik Yazarı / Eleştirmen / Arşivci
2001 yılında Bir Zamanlar adlı internet sitesinde müzik yazıları yazmaya başladı. Yanı sıra yazıları, Zip İstanbul, Koara, İkinci Kanal, Caretta, Mezun Life, Popüler Tarih dergilerinde, Bugün gazetesi ve Milliyet gazetesinde yayımlandı.