ACILARIN TENORU
Tarzları, tavırları, duruşları ve kariyer çizgileri zerre kadar benzeşmese de, Erol Evgin’den bu yana ‘ailemizin sanatçısı’ çizgisine en çok yaklaşabilen şarkıcı Ferhat Göçer’dir dersem sanırım yanlış olmaz.
Tarzları, tavırları, duruşları ve kariyer çizgileri zerre kadar benzeşmese de, Erol Evgin’den bu yana ‘ailemizin sanatçısı’ çizgisine en çok yaklaşabilen şarkıcı Ferhat Göçer’dir dersem sanırım yanlış olmaz.
Bakmayın siz Kenan Doğulu’nun yıllar önce kendi kendine bu payeyi vermiş olmasına... Memleket popüler müziğinde bir erkek şarkıcı için yeni yetme genç kızların sevgilisi olmaktan daha garanti bir yer varsa, o da hiç kuşkusuz orta yaş ve üstü ev kadınlarının gönlüne girebilmektir. Buna ne yakışıklılık, ne sevimlilik, ne şirinlik, ne de ergenlikten bir türlü çıkamamış şarkılar yeter. Beğensek de beğenmesek de Ferhat Göçer, anne (orta yaş ve üstü ev kadınları) unsuru üzerinden aile hedef kitlesine ulaşabilmiş bir şarkıcıdır.
Görselliğin altın çağında, ana akım pop içerisinde pek de genç sayılamayacak bir yaşta olması bir yana, fiziki özellikleriyle bir “jön prömiyer” kategorisinde sayamayacağımız, ses rengi “kadife” deseniz o da değil bir adamın bu başarısının sırrı nedir peki? Sanırım sadece müziği.
Doktorluğun yanı sıra aldığı şan eğitiminin verdiği özgüvenle napolitenler, şansonlar ve aryalar icra ederken, tam da bu şekilde adını duyurmuş, hatta Ajda Pekkan’ın Açık Hava konserinde “konuk sanatçı” olmuş, Ajda gibi bir “otör”den bile onay almış iken, daha meşhur olmak, halka inmek, sokakta da tanınmak niyetiyle çıktığı yol hiç de kolay değildi aslına bakarsanız.
Şahsen bana “Ajda’nın konserinde sahneye davet edip iki şarkı söylettiği o sevimsiz tenor bir gün bu ülkede geniş kitlelere mal olacak, çoluk çocuk ezber edilecek şarkıların sahibi olur mu?” diye sorsalar sadece güler geçerdim. Ama oldu ve pek de gülüp geçemedik.
Ferhat Göçer’in yukarıda bahsettiğim yola adım attığı ilk albümünden itibaren hep çok doğru albüm repertuarları derdiği bir gerçek. Müzikalitesi vesairesi tartışılabilir belki ama kulvarınız popsa bunun çok da tartışılacak bir yanı yoktur zaten, doğrudan içeriğe bakarsınız. İşte o içerik her zaman çok planlı, çok hesaplıydı Göçer’in albümlerinde.
“Albüme eski bir alaturka şarkı koyalım, bu şarkıyı da eskiden bu yana sevilen bir kadın şarkıcıyla düet yapalım” fikri başta olmak üzere, evlenmiş barklanmış ama nedense ilk aşkını hiç unutamamış, içinde saklı derin hüznü ancak uzun uzun boşluklara bakarak ifade etmiş hicranlı ve içli erkek prototipine oturtulmuş şarkılar (“Yastayım” ve peşi sıra gelen türevleri), aynı nakaratı oktavından bir dik bir pes söyleyerek elde edilen o acılı Ahmet Kaya etkisi ve cümleye artık bir nokta koymak kaygısıyla arkasını getirmediğim daha bir sürü formül…
Kabul etmek gerekir ki hep işe yaradı ve Ferhat Göçer bir anda ana akımın nicedir eksikliğini duyduğu erkek şarkıcının karşılığı oldu. Bir de üzerine neredeyse sürekli siyah beyaz giyinen, takım elbiseli, adam duruşlu, öyle sahnede veya kliplerde kımıl kımıl dans edip oryantal yapmayan, erotik bakışlar fırlatmayan, göğsünü bağrını açmayan, buna mukabil asla ve kat’a maço bir tavrın da kıyısından geçmeyen, yani aslında ülke gerçeğinde pek de karşılığı olmayan, olsa olsa Yeşilçam filmlerinden çıkıp gelmiş bir haza beyefendi, bir ideal erkek imajı da oturtulunca üzerine, formüllü şarkıların zemini belki kendisinin bile tahmin etmediği/edemeyeceği kadar sağlam oldu.
Bu giderek yükselen şöhretin peşini hiç bırakmadı Ferhat Göçer. Her yerden bir düeti çalındı kulağımıza, her albümün konuk sanatçısı oldu, çok konser, çok televizyon programı yaptı. Sezen Aksu’dan Nazan Öncel’e herkes ona arka çıktı, sırtını hep sağlama aldı; bu konuda bağlı bulunduğu Doğan Müzik firmasının desteği de sınırsız oldu. Daha önce hiçbir şarkıcıya yapılmamış üç boyutlu reklam panoları, afişler ve tanıtım kampanyalarıyla desteklenen bu önlemez yükseliş, yüksek albüm satış rakamlarını da beraberinde getirdi.
Tabii bu kadar çok her yerde görünmesinin, söylenmedik şarkı bırakmamasının can sıkıcı bir tarafı da yok değildi. Seveni kadar sevmeyeni de arttı bu yüzden. Müzikal anlamda yer yer “neo” Cengiz Kurtoğlu-Ümit Besen çizgisine yaklaşan tarzını, acıklı tenor vokalini, sesinden dinleyene sirayet eden en yoğun duygunun hüzün, mutluluk vesaireden ziyade koyu bir hırs olmasını filan antipatik bulanların sayısı az değildi. Ne ki bunlar da onun daha çok konuşulmasını sağlıyordu ve popüler piyasada daha çok konuşuluyor olmak her zaman daha çok satardı.
Geçtiğimiz yıl Göçer’in Doğan Müzik ile yollarını ayırdığı haberi duyulunca açıkçası bir sonraki albümde ne yapacağını merak eder olmuştum. Çok geçmeden Emre Plak’la anlaştığı haberi duyuldu ve Emre Plak etiketli ilk Ferhat Göçer albümü “Seni Sevmeye Aşığım”, geçtiğimiz Ekim ayında yayımlandı. Yazının bundan sonrası da o albümden bahsediyor zaten.
Albüm, adından da anlaşıldığı üzere, yine bildik Ferhat Göçer romantizmi üzerine kurgulanmış. Saçları “topik”le karartılmış, yaşı kemale ermiş, mahzun ama mağrur duruşlu, içli ve hisli starımız yine siyah takım elbisesi ve beyaz gömleği üzerinde, objektife asla bakmadan verdiği pozlarla, daha siz albümü dinlemeden anlatıyor derdini. Kartonet yetiyor içeriğe.
Ancak bu albüm daha önceki Ferhat Göçer albümlerine ne kadar benziyorsa, bir o kadar da benzemiyor ilginç bir şekilde. Yani ortada bir fark var.
Ferhat Göçer’in hırsını soyunup geldiği yeni vokal tekniği galiba bu farkın en belirgin sebebi. Artık iyiden iyiye tadı kaçmış o bir dik bir pes söylenen nakaratlar, o “acıların tenoru” haykırışlar yok bu albümde. Şarkıcılarda, ama özellikle eğitimli şarkıcılarda asla bağışlanmaması gereken bir kusur olduğunu düşündüğüm ve Ferhat Göçer’de her nedense sık rastladığım prozodi hataları neredeyse yok denecek kadar az. Yani daha sakin, daha kendine güvenen ve haliyle kulağa daha profesyonel gelen bir şarkıcı var bu albümde. O eski bağırış çığırışların yerine iyi tasarlanmış ve döşenmiş zengin vokaller geçmiş ve çok da iyi olmuş.
Bununla beraber işin repertuvar kısmı için aynı şeyi söylemek mümkün değil. Bu albümü sanki Ferhat Göçer’e öykünen, hatta onu çok beğendiği için düpedüz taklit eden biri yapmış gibi. “Aman ne güzel, tam da Ferhat Göçer tarzı şarkılar,” diye düşünüyorsunuz bir yandan, bir yandan da tutmuş formüllere bu kadar çok yaslanmış şarkıları ardı ardına dinlemekten sıkılıyorsunuz. Bu durumda olumlu yönde değişiklik göstermiş vokal tekniği de kurtarmıyor albümü. Ferhat Göçer beklenmedik bir şekilde, yerinde sayıyor.
“Beklenmedik bir şekilde” dedim; zira bu albümün besteci ve söz yazarı künyesi hem bir önceki albümlerinden, hem de piyasadaki bunca albümden bir hayli farklı, alışılmamış, tanınmamış isimler barındırıyor. Bunun sebebi de Göçer’in icadı olan www.besteniyolla.com adresine gönderilmiş amatör/yarı profesyonel besteler arasından repertuar seçimi yapılmış olması. Başka bir hal ve şartta sonuna kadar desteklenebilecek (üstelik hem daha yumuşak, hem de daha hesaplı) bu cesur davranışın Ferhat Göçer’e geri dönüşü ise her nasılsa ve nedense pek de parlak olmamış.
Acaba amatör/yarı profesyonel besteciler şarkılarını Ferhat Göçer’e beğendirme gayretiyle mi “Göçer tarzı”na soyundular, yoksa Göçer mi (resmi açıklamaya göre) on dört bin şarkı arasından kendi tarzında olanları çekip çıkardı ya da çekip çıkardıklarını evirip çevirip kendine uydurdu orası meçhul. Ama ortada ciddi bir “Ferhat Göçer şarkılarının taklidi Ferhat Göçer şarkıları” durumu var. Albümü dinlerken yer yer alıştığınızı duymanın, şaşırmamanın rahatlığını yaşarken, yer yer sıkılıyorsunuz bu durumdan.
Albümde neden ilk sıralara konulduğunu ve neden klip çekildiğini hiç anlamadığım “Mehtabın Rengi” ve “Unutmuş Çoktan” tam da bu kendini tekrar hatta taklit sularında geziniyor ve yeni bir heyecan yaratmadan uçup gidiyorlar.
Buna karşın akılda kalıcılık ve dile dolanırlıkları nedeniyle üzerlerine oynanması gerektiğini düşündüğüm “Oya Gibi”, “Ayrılsak Ölürüz Biz” ve “Bundan Sonra” albümü sürükleyebilecek ticari güce sahip şarkılar. Sözü ve müziği Kubilay Aydoğmuş imzası taşıyan “Oya Gibi”, albümde “hit” olmaya en yakın aday. Gözleri görmese de saz çalıp türkü yazan Kayserili aşık Ayhan Kılıç’ın “Bundan Sonra”sı da albümün en iyi keşiflerinden biri.
Nitelik açısından ağırlığı hissedilen “Sevmeye Aşığım” ve “Affetmedim Seni” ise albümün gizli kozları. “Affetmedim Seni”, Ümit Sayın’ın uzun zamandır özlediğimiz eski şarkılarının tadını duyuran yeni bir bestesi. Albümün isim şarkısı “Sevmeye Aşığım” ise daha önce Göçer’in seslendirdiği “Yanındayım” ve “Aklım Sende Kalır” şarkılarının da bestecisi ve söz yazarı olan Ersel Serdarlı’ya ait. Serdarlı yine iyi bir şarkı yazmış ve albümde bir adım öne çıkmış.
İddialı bir şarkıcının “no name” bestecilerden şarkı alarak albüm yapması fikri tek başına ayakta alkışlanmalı. Ama keşke Ferhat Göçer hazır bu cesareti göstermişken biraz daha ileri gidip, daha farklı sulara yelken açabilseymiş. Firma değiştirmek gibi ciddi bir dönemecin eşiğindeyken daha dikkatli adım atma kaygısı belli ki baskın çıkmış. Umarım Ferhat Göçer’in bu şarkı bulma yöntemi, bundan sonrasında daha yaratıcı işlere kapı açmasına vesile olur. Zira bu albümde bu kadarıyla yetinmek zorundasınız.
OCAK 2012
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder