Bizim kuşak ergen yaşlarında yetmişleri dolamıştı diline. O ispanyol paça pantolonlar, devasa yakalı, göğüs bağır açık gömlekler, apartman topuklar, desen desen jarseler, kabarık saçlar, çilli yüzler filan ne komikti, ne gülerdik. Gel zaman git zaman bayıldık hepsine, hatta utanmadık taklit ettik. Sonra seksenlerin içinden geçtik ve ardından yaşayanlar da, yaşamayanlar da aldı sazı eline, attı tuttu. Şimdilerde seksenler partileri pek moda. Vatkalarında da eli kulağındadır, dönerler korkarım. Özler değil belki ama sever olduk, olacağız eninde sonunda. Hadise budur, tarih tekerrür eder.

Tüm seksenlerin en ilginç popüler kültür ikonlarından biri, yıllar sonra ilk kez bu röportajla ortaya çıkıyor. İşte, plakçısının tabiriyle “Genç Süper Star” Rüya Çağla ve onun hikayesi...

RÜYA ÇAĞLA: Çocukluğumun ilk on yılı küçük bir sahil şehrinde geçti. Oturduğumuz binada, kendi evimiz dahil her evde bir pikap ve dolayısıyla plaklar bulunurdu. Müzik gündelik hayatın bir parçasıydı sanki. Komşuluk ilişkilerinin, paylaşımın, arkadaşlığın dorukta olduğu muhteşem bir çocukluk dönemi. Fonda hep şarkılar vardı. Böylesi bir atmosfer içinde, öyle saç fırçası ya da ütü kordonundan mikrofon yapma hallerim olmadı hiç ama şarkı söyleyebilirliğimin; en azından düzgün sesler çıkardığımın farkındaydım. Klasik hikaye işte. Macera çocuklukta başlar ya hep, ben de kuralı bozmadım. İlkokulu bitirirken, mezuniyet gecesinde sahneye çıktım. Devam eden “teenage” yıllarımda müzikle olan bağım amatörce sürdü. Sonradan uzun bir zaman dilimi boyunca birlikte çalışacağım müzik firmamla tanışmam bu dönemlerime rastlıyor. Bir albüm çalışması için vokal arıyorlardı. Tanıdıklar vasıtasıyla önerildim. Sesimin beğenilmesi üzerine, bu çalışma sonrasında okulum da bitince albüm teklifi aldım.

RÇ: İlk albümüm bilinen normların dışındaydı, evet. Türküleri türkü gibi söylemiyordum, bir de kanun ve klarnet kullanılmıştı ki, denetime gitse saç baş yoldururdu zaten. Kural tanımayan bir albümdü. O dönemde arabesk yükselişte, pop müzikse denetim kıskacı altındaydı ama öte yandan yeni bir sesin televizyonda görünmeden de lanse edilebilmesi mümkündü. Dolayısıyla, albüm yapılırken belirli bir endişe ile hareket edilmedi. Televizyona çıkar mıyım diye de hiç düşünmemiştim açıkçası. Meydan okunmuş mudur? Kurul-kural hesabı yapmadan, piyasanın yükselen değerlerine aldırmadan bağımsız bir tavır gösterebilmek meydan okumaksa eğer, okunmuştur demek mümkün.

RÇ: “Böyle de biri var” durumu oldu. Röportajlar, albümün müzik listelerine girmesi, çeşitli yayın organlarında albümle ilgili çıkan eleştiriler; bütün bunlar bir köprü oluşturup ikinciye giden yolu açtı bana. Tanınmam ise ikinci ve üçüncü albümümle birlikte, adeta bir puzzle tamamlanıyormuş gibi gerçekleşti.

RÇ: İşin aslını ve detayını en iyi bilen o zamanki prodüktörüm Nurtaç Düzgit’tir elbette. İkinci albüm için hazırlıklarım sırasında, bu şarkıyı da seslendireceğimi öğrendim. İzin konusundan ise albümün piyasaya çıkışıyla birlikte haberdar oldum. "Naciye" yi Seyyal Taner'in değil de, benim plağa okumam hayli sansasyon yaratmıştı. Ve yankıları sürerken, şarkının bestecisiyle anlaşma sağlanmış, telif ücreti ödenmişti bile. Dönemin müzik yazarları, konuyu duyururken duydukları coşkuyu sonuç karşısında göstermediler. Nedense bu husus hep göz ardı edildi. Bir telif ödememe efsanesi dönüp durdu ortada. Benim söyleyebileceğim tek şey de telifin ödendiği ile sınırlı olabilir ancak. Bu konudaki yanlış anlamaları düzeltebilirim sadece. 

RÇ: Naciye albümü, müzik tarzımın oluşması açısından önemlidir benim için. "Naciye" yi seslendirişimin bana ivme kazandırdığı gerçeğini bir yana koyup, albüm içeriğine bakarsak, günün sevilen arabesk şarkılarının “cover” düzenlemeleri var orada. Bir dinleyici kitlemin oluşmasında bu “cover”lar etkilidir daha çok. "Ayşe", aynı tarzın devam ettiğini anlatan ve hafıza tazeleyen bir şarkı olarak yer aldı üçüncü albümümde. Güzel de bir şarkıydı. İkinci bir "Naciye" yi kim istemezdi ki ? Ama o albümün en çok ses getiren şarkısı "Yaktı Beni" oldu.

RÇ: İkinci ve üçüncü albümüm de ilki gibi, TRT kurallarıyla bağdaşmayan bir yapıdaydı. Ve sonrakiler de öyle oldu. Farklı bir yol seçtiğinizde ve bu yolda yürüyebileceğinizin sinyalini aldığınızda, tepinmeye gerek olmuyor haliyle. İlk albümüm öyle kayda değer bir satış yapmadı. Ama bir hatıra plağı olarak kalmayıp devamı geldiğine göre, o sinyali benden önce firmam almış olmalı diye düşünüyorum. İkinci, yani “Naciye” albümüm ise çok iyi bir satış grafiği çizdi.

RÇ: Bugünden geçmişe bakınca hayret edilen bir çok şey, kendi zamanı içinde çok mümkün ve anlaşılabilir oluyor. "Genç Süper Star" hadisesine bu persperktifle bakmak gerekir. “Süper Star”, somut haliyle Ajda Pekkandır elbette. Onun unvanıdır. Ama bu unvanın bir de soyut algısı var: Başarı. "Genç Süper Star" bu algıya dikkat çeken, çok iddialı ve bir o kadar da yalın bir albüm adı olarak düşünüldü. Firmamın bana ve kendisine olan güvenini vurguluyordu sadece. Ajda Pekkan'a yönelik bir taklit, bir takip yoktu ortada. İşaret ettiğiniz ilintisizlik hali de bunu destekliyor aslında.

Gelen dinleyici mektuplarında, bu soyut algı üzerinden onay verilmiştir "Genç Süper Star"a. Sadece, müzik tarzımın farklılığı ile beni diğerlerinden ayıran bir alamet-i farika olarak kabul görmüştür. Ve bunun üzerine devamı gelmiştir.

O dönemlerde, seksenlerin abartılı magazin üslubu çerçevesinde bazı haberlerim yayınlandı. Söylemim dışı, Ajda Pekkan'a meydan okuyormuş gibi görünmeme yol açan haberler. Bir gündem oluşturması açısından, belki de bir başkası için iyi bir fırsat olabilecek bu durum beni oldukça rahatsız etti. İsteğim üzerine, 1988 yılından sonra her hangi bir albüm kapağımda yer almadı.

RÇ: Yaptığım müzik tarzı, o dönem için bir ilkti. Çoğunlukla pop listelerinde yer almakla birlikte, o popüler arabesk şarkılar nedeniyle bu kategoriye ait listelerde de göründüğüm oldu. Örnek verdiğiniz "Tanrı İstemezse" ve "Yaktı Beni" ye ek olarak hemen aklıma gelen, "Bir Kulunu Çok Sevdim", "Sev Yeter" var mesela. Kendi türünün çok güzel şarkıları. Benim albümlerimde bambaşka bir düzenleme ve yorum ile yer aldılar. Bugün tarafsız bir gözle baktığımda, başarılı ve zamanının ötesinde “cover” çalışmalar olarak değerlendiriyorum onları. Evet, müziğim ilk bakışta pop ama ne alışılagelmiş pop, ne bilinen arabesk. Ya da hem bildiğimiz pop, hem de dinledikçe alışılacak yeni arabesk. Biraz rock unsurlar da barındırıyor. Farklı ve öncü bir tarz. Kısaca pop-arabesk diyorum.

RÇ: 1985 yılına gelindiğinde, değişen şartlar nedeniyle çoğu müzik firması LP yapımından vazgeçmişti. Kaset formatı daha çok talep görüyordu artık. Dördüncü albümle birlikte ilk kasetimi de çıkarmış oldum bir nevi. Alt yapı değişikliğine gidilmesi ise tamamen yapım şirketimin tasarrufunda olan bir şeydi. Canlı orkestra kaydından, şablon ritimlerle hazırlanan elektronik kayda dönüşen alt yapının ilk örneği olan o albüm, tahminlerimin ötesinde bir satış yaptı. Her çıkan albümün yanı sıra, ayrıca talep görmeye devam etti uzun süre.

Taverna kategorisinde listelenişim 1988-1989 dönemine rastlıyor. Taverna furyasının limitinin dolduğu, adım adım kaçınılmaz bir sona doğru gittiği zamanlar. Neden furyanın başında değil de, son demlerinde listelendiğimi bilemiyorum doğrusu. Hep kendine özgü olan müziğim, furya başı ya da sonu; yine aynıydı. Beni dinleyen insanlar, şu veya bu tür müzik yaptığım için değil, o kendine özgülükten dolayı alıyorlardı albümlerimi. Dinleyici mektupları bunu çok iyi anlatıyordu. Ha, taverna olarak dinlemek isteyen öyle dinlerdi, o ayrı. Ama ben taverna müziği yapmıyordum.

Evet, Müzik Magazin dergisinin "1989 Müzik Oskarları" anketi neticesinde -ki sonuçlanması 1990 ortalarındadır - "yılın ümit veren taverna şarkıcısı" seçilmişliğim var. Müziğim taverna için yeterli görülmemiş ama bir yandan da teşvik ediliyorum. Ümitliler. Olacak. Ama olmadı. Kendimi ait hissetmediğim bir kategorinin ödülünü kabul edemezdim. Ret sebebimi gerekçeleriyle belirtip, ödülü almadım.

RÇ: Nurtaç Düzgit bu grup projesini getirdiğinde, hepimiz mırın kırın etmiştik. Yaz geliyordu, herkesin bir tatil planı vardı. Kimse sıcak günleri stüdyoya kapanarak geçirmek istemiyordu. Ama "Mavi Mavi" şarkısını dinleyince süratle fikir değiştirdik. Albümü düşününce zaten ilk aklıma gelen bu: Sürat! Süratli karar, süratli bir stüdyo dönemi ve piyasaya çıktığı günden itibaren süratli bir satış. 

Neydi? Öncelikle şarkı elbette. Yani "Mavi Mavi". Daha demo kaydını dinler dinlemez beğendiğimiz bir şarkıydı. Derleme bir türkünün uyarlaması olan şarkının ses getireceğini tahmin etmiştik. Düzenleme tarzının bir yenilik vaat etmesi ve diğer şarkıların da katkısıyla evirip-çevirip dinlenebilecek bir albüm olmuştu "Mavi Mavi". Ama sonucu herkes gibi, piyasaya çıkınca gördük biz de. Zaten ancak tahmin yürütebilir, kesin olarak ne olacağını, ne kadar olacağını asla bilemezsiniz. Yazılı bir formülü yok bunun. Siz sadece yaptığınız işi sunar ve beklentiniz nispetinde sorarsınız kendinize: “Ne kadar ?” Cevabı dinleyici verir. Albümün hem LP hem kaset baskısı yapılmıştı. Çıktığı gün içinde tüm baskılar tükendi. Çok kısa bir sürede milyon barajını aştı ve devamında iki milyonu geçerek müzik dünyasına damgasını vurdu. Korsan satışları ise düşünmek bile istemiyorum.

RÇ: Bir internet sitesinde, şarkımı indiren bir kişinin "Bu Rüya Çağla'nın da ne çok albümü varmış" yorumuna rastlayınca, gülmekten kendimi alamamıştım. Yani bir tür "indir indir bitmiyor" durumu. Adeta memba. Diskografim beni de zorluyor doğrusu. Öyle bir çırpıda sayılacak gibi değil. Tabii ki bu çoklukta Grup Turbo ile yaptığım çalışmaların da katkısı var. Devran Doğuş'la da aralıklı zamanlarda iki albüm yapmıştım. Ve aynı yıllar içinde ikişer albümüm var, evet. Şimdi düşündüğümde bunun nedenini hatırlayamıyorum ama bir tanesi yılın başında çıkmışsa, diğeri de yılın sonuna doğru çıkmıştır. Böyledir muhtemelen. Ve mutlaka bir gerekliliği olmuştur. Sorunuzu da bu gereklilik hali üstünden cevaplayabilirim ancak. Talep ve arz meselesi. Talep olmasa, her yıl bir albüm yapamazdım. Ya da bir iki albüm sonra firmamla yolum ayrılırdı. Hiç bir firma, talep edilmeyen, getirisi olmayan bir ürünle uğraşarak zaman ve para harcamak istemez.

Ve kolay değildi elbette. O talebin devamlılığını sağlayabilmek adına bir albüm içeriği oluşturmak; kendi yaptığınız şarkıların dışında başka şarkılara da kulak kabartmak, hep bir araştırma halinde olmak, o şarkıların elenmesi, değerlendirilmesi vs. En zor kısmı buydu aslında. Zordu ama karşılığını görünce de değiyordu. Bütün bu albümleri, piyasaya hakim akımlardan bağımsız; ayrı bir yerde değerlendirmek gerekir. Bir modadan beslenen yapımlar değillerdi. Bu nedenle değişen dengelerden fazla etkilenmediler

RÇ: Tercihten başka bir şey değildi demek isterim öncelikle. İkinci albümle birlikte, özellikle turne teklifleri gelmeye başlamıştı. Ama 1985'ten başlayarak, turne, konser, gazino; sahnede görünmemi sağlayacak ne varsa teklif edilir oldu. Bu arada, ikinci albümden itibaren sesim ve şarkılarım filmlerde de kullanılıyordu. Mesela, İbrahim Tatlıses'in bir filminde "Naciye". Yine bir başka İbrahim Tatlıses filminde, adını hatırlayamadığım bir başka şarkım. Ve daha bir çok film. Haberdar olamadıklarım da vardır belki.

1985 sonrası film teklifleri de almaya başladım. Ama sahneye çıkmayı hiç düşünmediğim gibi, film yapmaya da sıcak bakmadım. Televizyona çıkmak için hiç bir istek ve çaba göstermemiş biri olarak, TRT denetimini aşamamış isimlerin dışında tutuyorum kendimi. Özel kanallar dönemi başlayınca da bu tavrım devam etti. Bana kalsa sürer giderdi. Sonuç olarak; çevremden yoğun bir şekilde gelen "Televizyona çık" baskısıyla, 1993 yılında ilk kez ekranda göründüm.

Bütün bunlar benim şöhret kavramına bakış açımla ilgili aslında. Sevdiğim bir işi yapıyordum ama işimin getirdiği ya da getirebileceği şöhret hiç umurumda olmadı. Zaten albüm çalışmalarım fazlasıyla zamanımı alıyordu, kalan zamanlarımın kontrolünü kendim sağlamak istedim.

RÇ: Popüler şarkıların Türkçe versiyonları her zaman aynı etkiyi yaratmıyor. Bunun örnekleri çok. "Lambada"ya söz yazarken böyle bir çekincem vardı. Ama piyasaya çıkınca orijinali kadar sevildi. O güne dek beni dinlememiş insanlarla da buluşmamı sağlayan bir şarkıdır. Hatta Cumhuriyet Gazetesi bile, Türkçe “Lambada" ya kayıtsız kalamamış, benimle röportaj yapmıştı.

"Lambada" yı seslendirdiğim albüm, 1990 yılının ilk ayında çıktı. Bir yol ayrımı albümüdür diyebilirim. Bir türlü kategorize edilemeyen müziğimin adını koymam ve olabilecek yeni bir kategori kazasına dur demem gerekiyordu artık. Böylece, her albümümde bir şekilde var olan popa yöneldim. Yani öyle, "Aman bir patlama var, hemen pop albüm yapayım," durumu değil pek. İçerik olarak yine “cover” şarkılardan oluşuyordu. Mevcut tarzım korunurken, pop algısını güçlendirecek unsurlar fazlalaştırılmıştı sadece. Bir tür yumuşak geçiş. 

Bir sonraki albümüm artık tamamen pop unsurlar taşıyordu ve yine cover şarkılar, yine Türkçe versiyonlar vardı. En ses getireni “Arkadaşca”, yani "Zingarella" oldu. Arkadaşlıktan bahsederken, alt metninde tek taraflı bir aşkın varlığını hissettiren sözlerini, bir arkadaşımın hikayesinden yola çıkarak yazmıştım.

RÇ: 1993'ten bahsediyorsak, arkamda istikrarlı bir on yıl bırakmış olduğum gerçeğini hatırlatmak isterim. Aynı ekip ve aynı firmayla çalışmamın bir sonucuydu bu. Karşılıklı güven ve memnuniyet içinde çalıştık.

"Hişt Hey N'oluyor Orda" pop patlamasının tavan yaptığı zamana denk gelen bir albümdür. Ve her şeyiyle o zamanla örtüşen bir çalışma oldu. Aynı zamanda da yine bana özgüydü. İstikrardan kastım da bu zaten. Bir şekilde devam hali sağlayan bir kendine özgülük. Bu nedenle başka bir aranjörle çalışmayı düşünmemişimdir.

Şarkılarım dönemin uyumlu hitleri arasında yer alamamışsa, prodüksiyonun cüssesinden ziyade ekranda sık görünmememle alakalıdır sanıyorum. Özel kanalların açılmasıyla birlikte yapımların artık sadece ve sadece televizyonda görünürlük üzerinden değerlendirildiği yeni bir dönem başlamıştı. Her kanalda bir şekilde görünürseniz vardınız, aksi takdirde yok. Müzik dinleyicisi gözünü televizyona dikmiş, ne dinleyip dinlemeyeceğini, bir müzik market misali oradan seçiyordu. Her daim rafta olmak gerekiyordu. Gidişat buydu. Bu tehlikeyi sezmeme rağmen, varlık sebebini televizyondan elde etmemiş olmanın rahatlığı vardı üstümde. Davet edildiğim programlar dışında, televizyon olgusuna lakayt kaldığımı söyleyebilirim. Ama televizyonda sık görünseydim, şöyle olurdu böyle olurdu da diyemem. Deneyip görmem gerekirdi. Çünkü bazen işin gereklerini ne kadar yerine getirseniz de, olmaz. Büyük bütçe-küçük bütçe, firma meselesi değil bu; başka bir şey. Herkes için geçerli. 

O büyük prodüksiyonlarla lanse edilen isimlerin bir çoğu ikibinli yıllara varamadan, bazıları da sonrasında elenip gittiler. Bir kısmına ikinci albüm şansı bile verilmedi. Apar topar evlerine gönderildiler adeta. Böyle bir kalbi kırıklar topluluğu da yaratmıştı pop patlaması. Gidenler çok mu kötüydüler? Peki ya kalanlar? Birer müzik harikası mıydılar? Aynı şartlar neden bazılarına geçiş izni sağlamış, bazılarına dur demişti ? Yine aynı şeyi söyleyeceğim; bütün bunları bilmemize yarayacak yazılı bir formül yok. Cevabı dinleyici verir demiştim ama neye göre verir, bilinmez. Bildiğim tek şey, prodüksiyon işlerinin dinleyici kriterleri arasında olmadığı.

RÇ: Haklısınız, hastalığım basına hiç yansımadı. Zaten böyle şeyleri düşünecek halde değildim. "Hodri Meydan" ın televizyon tanıtımları sırasında rahatsızlanmıştım ama daha önceleri de zaman zaman sağlığımın iyi gitmediği oluyordu. Bir türlü bir teşhis konulamamış ve haliyle yanlış tedaviler de görmeme yol açmıştı bu durum. Tanıtımlarımı tamamladıktan sonra bir mola vermem gerektiğini anlamıştım artık. Öyle de yaptım. 1996 yılının sonlarına doğru, bu kez ayakta tedavi görmenin mümkün olamayacağı bir şekilde rahatsızlandım. Ağır bir tabloydu. Bir süre hastanede yattım. Nadir rastlanan ve nedeni bilinmeyen bir karaciğer hastalığı teşhisiyle tedavi oldum. Zor bir süreçti. Hem de çok. Adeta yeniden doğduğumu söyleyebilirim. Sonrasında iyileştim elbette ama yeniden hastalanma endişesini de hep içimde taşıyordum. Sonuç olarak yeni bir hayat başlamıştı benim için. İçinde stres ve yorgunluk barındırmaması gereken bir hayat. Mümkün olduğu kadar uyum sağlamaya çalıştım. İşime biraz ara vererek, ateşin altını kıstım bir nevi.

RÇ: Asya Düzgit'le hep gerçekleştirmek istediğimiz bir projeydi o. Özel bir albümdür benim için. Hayli de eğlenmiştik stüdyo aşamasında. Marmara depremi nedeniyle tanıtımı yarıda kaldı. Bir daha da üzerinde yoğunlaşamadık. Sağlık sorunum nedeniyle de çekimser kaldım biraz. Bunca yıl aralıksız albüm çıkardıktan sonra araya giren zaman tuhaf bir duygu oluşturuyor haliyle. Ezber bozuluyor bir kere. Sonrasında bir rehavet çöküyor. Tabii ki çalışmalarımı sürdürdüm, şarkı yazmaya devam ettim ama bunları bir albümde toplamayı erteledim hep. Elimde olmayan nedenlerle de olsa, iyi bir yerde ara vermiştim; bunun aynı zamanda iyi bir final olabileceğini düşündüm biraz da. Bir dolu albüm çıkarmış, öyle ya da böyle kendi hikayesini yazmış ve kendi rüzgarına hiç kapılmamış bir müzik yolcusu olarak, yola devam etmeme hakkımı da elimde bulundurmak istedim.

Müzik bitmiş değil elbette. Sadece bendeki yansıması değişmiş durumda. Albümlerimin hemen hemen tamamı internet aracılığıyla dinleniyor. Aralarında beni zamanında takip eden dinleyiciler olduğu gibi, yeni keşfedenler de var. “Paylaşım” adı verilen bu şarkı indirmeler çoğunlukla yasal değil tabii ama halen aranan ve dinlenen olmak güzel. İlginç buluyorum bir yandan da. İnternetle ilgili düzenlemelerin iyi bir sonuç vereceğine, yasal olanın tercih edilmesinin yaygınlaşacağına inanıyorum. Ancak o zaman ateşin altını bir miktar açabilirim diye düşünüyorum. Şimdilik izlemedeyim.    

RÇ: Objektif olarak baktığımda gördüğüm Rüya Çağla, hem çok tanıdık hem de bilinmez olmayı eş zamanlı olarak sürdürmüş bir şarkıcı. En büyük özelliğinin bu olduğunu düşünüyorum. Kah "Naciye' yi ilk plağa okuyan" dır, kah "Türkçe sözlü Lambada' yı söyleyen". Kah "Genç Süper Star" dır, kah “Mavi Mavi” deki diğer kız". Nerede takip edilmeye başlandığıyla bağlantılı olarak, zihinlerde değişken bir yeri vardır sanırım. Ama bir tarih içerisinde hatırlanması gerekirse, eşleştirilebileceği bir benzeri; bir dönemdaşı yok. Bu nedenle, yalnız ve farklı olarak "ayrı" bir yerde duruyor.

RÇ: Seksenler, doksanlar derken ikibinlerin ilk on yılı da bitti bitecek. İleride müzik adına neler olur? Yeni bir yükselen değer bulunur mu, yoksa elde olanlarla yetinilerek yuvarlanıp gidilir mi, bilemiyorum. Bildiğim tek şey, artık albüm satışlarının günden güne düşüş gösterdiği. İster yasal ister değil; hangi şekilde olursa olsun, internet paylaşımları müzik sektörünü çok etkiliyor. İstenen şarkıya, istenen şarkıcıya, istenen albüme çabucak ve topluca ulaşmak ve de bunun için en yaygın şekliyle hiç bir ücret ödememek cazip geliyor elbette dinleyiciye. Ama bir albümü elinde tutmanın, kapağına bakmanın, içindeki yazıları okumanın, kaseti ya da CD' yi dinlemenin verdiği sahicilik duygusunun yerini alamaz bu. Bugün bir albüm yapacak olsam, alışkın olduğum gibi; sahici şekilde dinlenmek isterim ve bunu temenni ederim önce.

Neler yaparım, nasıl yaparım, belirleyici bir şey söylemek zor ama bir ya da iki “cover” şarkım olur muhtemelen.

RÇ: Ben teşekkür ediyorum. Kendi tarihime hızlı bir göz atma imkanı oldu benim için de. Bir teşekkür de, albümlerime ilgi göstererek yolculuğum süresince bana eşlik eden dinleyiciye. Varlıklarını hep hissettim. Yanımda olmaları güzeldi. Bu röportaj, hem o dinleyiciye hem de beni ilk kez bu sayfada tanıyan insanlara bir merhaba niteliği taşıyor ayrıca. Dileyenler de ruyacaglafan@gmail.com adresi aracılığı ile merhabalarını bana ulaştırabilirler.