Önceki teklilerinde deyim yerindeyse “havayı kokluyor” gibiydi İçelli. Bu defa ise iddialı görünüyor. Paris’te klip çekmeler, ünlü bir Fransız tasarımcıya (Michel Manfredi) kapak tasarımı yaptırmalar filan boşuna değil.

Doğruya doğru, şarkının albenisi çok yüksek… Bir dinleyişte akla takılıyor, kolay ezber ediliyor ve “açtım müziği son ses” gibi bir slogan cümle bile tek başına bu amaca hizmet ediyor. Bu cümlenin ve dahi şarkı adının en büyük avantajı ise, çok ama çok “radyo dostu” olması… “Evet, şimdi radyomuzun sesini son ses açıyoruz sevgili dostlar…” türevi radyocu anonslarını duyar gibi oldum daha şarkıyı ilk dinleyişte. Nitekim İçelli de sektörün içinde pişmiş bir aranjör olarak bunun farkında ki, tam da radyoların istediği gibi bir düzenleme yapmış şarkıya. “Intro” melodisi yok. Şarkı pat diye başlıyor, hiç arka sokaklara sapmadan, ana yolun tam ortasından ilerliyor ve bitiyor. Tamamen melodiyi kafaya çakma odaklı bir yürüyüş, kemanların alaturka desteği ve aynı metronomda sürüp giden ritim… İçelli bu defa işi şansa bırakmamış belli ki.

Popüler piyasanın müzisyenleri için hâlâ en önemli kriter radyolarda çalınmak. İnternette tıklanmak, indirilmek filan ondan sonra geliyor. “CD” satmak ise bir kaygı olmaktan çıktı çıkacak. Bütün hesapların radyoda çalınmak üzere yapıldığına çok yakından ve çok sık şahit olmuşluğum var. Bunu ne kadar doğru bulduğum ise ayrı bir tartışma konusu.

Bunlar bir yana, Mert Ali İçelli, eğitimli ve tecrübeli bir müzisyen olması ve vokal koçluğu da yapan, şan eğitimi almış bir müzisyen eşe sahip olmasına karşın, sadece doğru şarkı söylemekle yetiniyor şimdilik. Duygusu, vurgusu, etkisi olan ve ortalamanın içinde ayırt edilebilen bir şarkı söyleme biçimi için biraz daha zamana ve deneyime ihtiyaç var gibi görünüyor.

Pop seven bir dinleyici olarak şarkıyı sevmedim mi? Sevdim. Duyduğumda eşlik eder miyim? Ederim. O da ayrı mesele.