Günlerden bir gün üç tane iyi müzik yapan adam bir araya gelmiş. Tesadüf bu ya, üçünün de sesi, tınısı, müziği dinleyenlere oldum bittim pozitif titreşimler verirmiş. Üstelik tam da o günlerde memleket pozitif seslere, sözlere, melodilere hasretmiş. Aşkın ne güzel şey olduğunu hatırlamaya mesela… Bir sarılsak hemen geçeceğine inanmaya…

Söz, müzik ve düzenlemesine Erkin Aslan imza atmış, “mix”ini Sarp Özdemiroğlu, “mastering”ini Çağlar Türkmen yapmış. Erkin Arslan, Buray ve Evrencan Gündüz birlikte söylemiş, Jinglehouse da yayımlamış. “Aşk Ne Güzel Şey” böyle çıkmış ortaya.

Yaptıkları işleri ayrı ayrı sevdiğim üç müzisyeni bir arada görünce, dinleyince, masal diliyle vermek istedim haberi. Masal gibi bir iş çünkü.

Malum, son yıllarda dünyada olduğu gibi Türkiye’de de “ticari” ittifaklar aldı yürüdü. Siyaseten doğruluk aranmıyor bu ittifaklarda; “ticari” kelimesi her şeyi karşılıyor zaten; maksadı, sebebi, sonucu… Müzikte de bunun yansımaları gırla. Yeşilçam zamanları Anadolu’nun sinema işletmeleri, film yapımcılarına sipariş verirmiş, “Türkan ve Cüneyt’in oynadığı üç film, Filiz ve Ediz’in oynadığı iki film,” diye. Filmin rejisörüne, senaryosuna, konusuna filan sonra karar verilirmiş. Yıllardır benzer bir şey yapılıyor müzikte de. Dua Lipa’yla Miley Cyrus bir araya gelsin mesela. Çok tutar abi. Bir de şarkı yazılır işte ikisine uygun. Ya da Yıldız Tilbe’yle Bilal Sonses bir araya gelsin. Bak, Mustafa Ceceli’nin yanına Irmak Arıcı^yı koyalım, nasıl fikir? Madonna’nın yanına Maluma’ya ne dersiniz?

“Aşk Ne Güzel Şey”in böylesi bir niyetle yapılmadığı çok açık bir kere. Çünkü şarkı günün moda ritim, melodi ve şarkı sözü anlayışına hiç yüz vermiyor, hatta düpedüz nanik yapıyor. Günün, mevsimin, dönemin karanlığında güneşli, ışıklı, ferah ve ılık bir esinti etkisi bırakıyor. Hani böyle şarkılarla dolu bir albüm olsa, bu sesler söylese yine, bu adamlar çalsa… Dinlenir mi? Vallahi dinlenir.